cursuservaring

Tevreden. Nog steeds blij dat ik me heb aangemeld voor de cursus 23 dingen. Eva, de lesgeefster, speelt kort op de bal. Ze volgt de evolutie nauwgezet en geeft gevatte commentaar en constructieve tips.

Ik was deze cursus gestart uit ongeduld, en hoopte in de bijscholing een leidraad te vinden bij de zoektocht naar de speld in de hooiberg. Helaas. Even dacht ik genoeg te hebben aan de 23 dingen op eigen houtje, chronologisch te doorlopen. Vandaag ben ik bij Ding 8 aangekomen. Ik wil zo graag naar Ding 20 of Ding 21. Want bij Ding 8 was ik al eens gepasseerd, vroeger.

Ik heb nood aan een terug-kom-dag. Zo halverwege de cursus lijkt het me nuttig om nog eens klassikaal feedback te krijgen. De meerwaarde van de tips -net de info die ik dacht te kunnen verzamelen bij een bijscholing- moet je sprokkelen via de reacties die Eva geeft op de items op de verschillende blogs. En de tijd (lees het geduld) ontbreekt me om alle blogs te volgen.

Want wat blijkt op de blogs? De bloggers (ook de bibliothecarissen pur sang) keren terug naar wat hen echt aanbelangt.

Annie toont een foto van kalligrafie en suggereert tussen de lijnen door dat pen-en-papier haar voorkeur geniet boven web2.0 toepassingen. Een andere cursist toont een Mega-Mindy-dochter als cover van een pagina, gefikst via het Flickr-ding. Op mijn eigen blog sluipt toch weer een fiets binnen...

We beginnen geen discussie over wat web2.0 nu eigenlijk is, wegen geen pro's en contra's tegen elkaar af (ik beken, ik lees de blogs niet grondig, dus wie dit kan weerleggen...) Maar we koesteren 'oude' waarden. Mijn conservatieve geest ervaart dit als 'oef'!